Geçtiğimiz hafta İstanbul beyaz bir yorganın altına gizlendi... Kar okadar güçlü ve sürekli yağdı ki bir ara göz gözü görmüyordu... ne yalan söyleyim benimde depresyondan gözüm hiç bir şeyi görmüyordu... zaten göremezdide çünkü Maya'yla gün boyu uyuduk... sadece zaruri ihtiyaçlarımız için bir ara uyanıp sonra tekrar uykuya yatıyorduk tıpkı doğa ana gibi...
aslında eskiden çok severdim kar'ı ... ama bu sene tadınıda çıkaramadık doyasıya belki ondandır hiç sevmedim, istemedim kar yağmasını... Hastalıktan yeni kalktığımızdan karda dışarı çıkaramadım Maya'yı, ee bende ilk defa düşüp bir yerlerimi kırmaktan korktum galiba... herneyse kış mı geç gelen lohusalık depresyonumu bilemem ama bende sebep arıyormuşum işte...
öncesi hastalık sebebiyle sonrası kar sebebi ile 1 aydan fazla eve tıkıldık kaldık. Şİmdi mi... karın erimesi ve ilk cemrenin düşmesiyle yalancı bir bahar havasında İstanbul . yalancı malancı hava o kadar güzel ki sanırım benim gibi hisseden bir çok insanda almış çoçuğunu arkadaşını yanına atmış kendini sokaklara.
Bizde kar eridiğinden beri her gün sokaklardayız Maya'mla.. Cadde de yürüyoruz sanki ilk defa geziyormuşcasına... Mutlu, uykusuz( Maya da o kadar sıkılmış ki uyumuyor dışarda öğlen uykusu gelse bile) veee en önemlisi depresyonsuz....
1 yorum:
Simdi havalar iyice duzelmistir, keyfinizin yerine gelmis oldugunu umuyorum canim.
YAzindaki resme bayildim. Kimin calismasi?
Mayacigim nasil? Mete hala konusmuyor biliyor musun, sadece alo, gel, gol diyor.. hala anne baba yok.
Annemler vize basvurusunda bulunacak doguma buraya gelebilmek icin. Insallah gelebilirler
Bizden haberler bu kadar:)
opuyorum sizi
fulya
Yorum Gönder